donderdag 20 december

Deze dag zijn we niet al te vroeg op reis gegaan, omdat er vandaag niet zo heel veel gereden hoeft te worden. We gaan op reis van Waihia naar Opotiki. In, of nou ja, vlak bij Opotiki heeft Tony met zijn gezin een vakantiehuis, waar ze deze week naar toe zijn gegaan om vakantie te vieren. Hij heeft ons uitgenodigd om mee te genieten van zijn vakantieverblijf en van het gezelschap dat ze ons kunnen geven. Dat laten we ons geen twee keer zeggen!

De reis hebben we rustig aan gedaan. Onderweg zijn we eerst in Te Puke gestopt. Hier heb je een kiwi boomgaard. Maud is een echte kiwi - eter, dus voor haar zijn we hier even gaan kijken. Kiwi's groeien, net als appels aan de boom. We hebben een kiwi ‘cheesecake' gegeten en even rondgekeken. We zijn vervolgens een uur verder in Whakatane gestopt om rond te kijken in deze plaats. Een mooi klein stadje aan het water. Aan het einde van de middag zijn we naar het huis van Tony gereden. Ze hebben dit vakantiehuis laten bouwen op een stukje grond in een kleine nederzetting vlakbij Opotiki. Er staan niet meer dan 48 huizen en het worden er ook nooit meer. Deze nederzetting ligt aan de oceaan, tussen heuvels waarop een ‘natural reserve' groeit en bloeit. Een kleine weg leidt ernaar toe. Wauw, we waren erg onder de indruk. Stel je voor: Je rijdt door groene heuvels, je komt nagenoeg geen mens tegen, vervolgens links steile rotsen met erboven palmen en andere tropisch uitziende bomen, aan de andere kant een afgrond met de oceaan. Je gaat de bocht om en zover je kunt kijken zie je oceaan. Als je dit goed in je gedachten hebt, dan kun je je voorstellen dat we onder de indruk zijn. Je zult hier maar je vakantiehuis hebben.... Het huis van Paula en Tony kijkt net niet uit op de oceaan, maar als je de oprit afloopt dan zie je de oceaan wel. Je hoort de oceaan ook. Tweehonderd meter lopen en je staat op het gele strand. Achter en voor het huis alleen maar het natuurreservaat..... Vogels overal... geurende bloemen... geen internet...

Wat een geluk en rust. Tony heeft drie thuiswonende kinderen; Daniël-9, Holly-8 en Sophie-6. Hij heeft nog twee dochters, maar zij wonen in Australië. Het weer was erg goed, dus we hebben lang buiten kunnen zitten. We hebben laat gegeten en uiteraard is er een wandeling op het strand gemaakt.

Vrijdag 21 december

Adrie is deze dag erg vroeg gestart. Samen met Tony heeft hij de Kontiki in de oceaan uitgezet. Dit is een visapparaat die een vislijn met 25 vishaken, voorzien van aas, ongeveer 300 meter het water in vaart. Na een half uur haal je deze met een lier weer binnen. De vangst was: 1 snapper en twee hamerhaaien! Kleine haaien, maar wel tof! Uiteraard is alles weer teruggezet de oceaan in. Aad vond het geweldig om dit mee te maken. Wij zijn iets later opgestaan. Heerlijk om even weer in een huis te kunnen wonen. We hebben trouwens wel in de camper geslapen, maar konden in het huis van alles gebruik maken. Paula en Tony zijn beiden erg hartelijk. 's Middags hebben we met elkaar een grote wandeling door het natuurreservaat gemaakt. Via het reservaat naar het strand en weer naar huis. Op het strand hebben we ‘driftwood' verzameld voor de pizzaoven. Tony heeft deze net klaar en wilde graag pizza met ons bakken. Tijdens deze wandeling zijn we het volgende tegengekomen: Twee kogelvissen (dood), hamerhaai (dood), pinguïn (dood), pijlstaartrog (nog in leven!!). De pijlstaartrog is door Tony weer in het water gezet. Het vinden van deze vissen en de pinguïn, maakt dat we ons nog meer beseffen dat je ergens anders bent. Jammer genoeg was het een dodelijk gezelschap, maar in leven waren we ze uiteraard niet tegen gekomen ;)

Aan het einde van de middag zelfgemaakte pizza's gegeten uit de steenoven. De oven werkte prima.

In de avond hebben we, gewapend met zaklampen, weer een wandeling gemaakt. Dit keer extra bijzonder, omdat we naar een plek zijn gewandeld waar gloeiwormen leven. Deze insecten zijn actief zodra het donker is. De ontlasting van deze wormen is hetgeen dat licht geeft. Net een sterrenstelsel!

In de avond weer genoten van het gezelschap van het gezin van Tony. De meiden van Tony zijn helemaal idolaat van die van ons. Er is erg veel gespeeld over en weer. De ontwikkeling van het Engels gaat hard bij de meiden. Veerle kan zich, grappig genoeg ook een soort van verstaanbaar maken. Carlijn heeft ook de hond van de familie in haar hart gesloten....pfff....

Zaterdag 22 december

Er is er een jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Maud! 13 jaar, onze lieve, mooie, geweldig en grote dochter. Je zult maar 13 worden en aan de andere kant van de wereld zitten. Paula had weer een taart gemaakt, waar ze de kaarsjes van uit heeft geblazen. Een aantal mensen had een mooie kaart meegegeven en zelfs cadeautjes zijn er bij ons voor haar in de koffer gestopt. Zo lief! Namens Maud: bedankt! Maud heeft van ons een mooie armband uit Hongkong gekregen en een trui met de tekst: ‘Wild Kiwi!" Kiwi is de bijnaam voor iemand uit Nieuw Zeeland. En ja, wild dat is ze! Thuis krijgt ze nog de rest van haar cadeaus als we haar verjaardag gaan vieren met iedereen die belangrijk voor haar is! Na het blazen van de kaarsen tijd om afscheid te nemen. Gek om dag te zeggen en te weten dat we elkaar weer lang niet zullen zien. We kunnen het goed met elkaar vinden en de familieband voelt bijzonder aan. Lieve, rustige en wijze mensen. Bijzonder om deze mensen op ons levenspad tegen te mogen komen.

Deze dag zou verder in het teken staan van rijden en nog eens rijden. Maandag moeten we op de boot zitten in Wellington. Wellington is ruim 500 km rijden van Opotiki. We hadden het plan om dit in twee keer te doen, maar hebben er toch voor gekozen om dit in een keer te doen. De meiden deden het super en ook regende het deze dag. Het voordeel zou zijn dat we de hele zondag op dezelfde camping zouden kunnen blijven. Altijd lekker. Uiteindelijk waren we om half acht 's avonds op de camping. Hier hebben we nog gezellig buiten kunnen eten, omdat het weer inmiddels weer prima was en hebben we geproost op Maud haar verjaardag.

Zondag 23 december

Vanmorgen rustig opgestart. Een ochtend gewoon niets hoeven doen en op de camping kunnen blijven. Carlijn en Veerle hebben heerlijk kunnen spelen in de speeltuin van de camping. Tussen de middag zijn we op de bus gestapt naar de binnenstad van Wellington. Gewoon met het openbaar vervoer, zodat we de camper op de camping konden laten staan. In Wellington hebben we genoten van het weer, geweldige weer! Veel mensen op de been. Overal wat te doen. Flaneren aan de boulevard en gewoon kijken naar alles om ons heen. Daarna hebben we het Te Papa museum bezocht. Dit is een groot en mooi museum dat veel verteld over de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Eigenlijk leek het voor ons op een combinatie van: Naturalis, Tropisch Museum en het Nieuwe land museum. Geschiedenis van alles wat leeft op dit land en in het water. Geschiedenis van de Maori. Vulkanen en aardbevingen en de geschiedenis van de Europeanen die hier ruim honderd jaar geleden zijn komen wonen. Aan het einde van de middag weer terug met de bus. Hier op de camping weer rustig aan gedaan. Carlijn en Veerle hebben vandaag een aantal Nederlandse kinderen ontmoet en zijn daarmee de speeltuin aan het onveilig maken. Deze kinderen maken met hun ouders een reis van 7 maanden over de wereld..... Ja, dat kan natuurlijk ook! Morgen gaan we op de boot naar het Zuidereiland. Ook hier kijken we weer naar uit. Dit schijnt ruiger te zijn er en een vierde deel van de bevolking woont op dit eiland. We wensen jullie vanuit Nieuw Zeeland een fijne Kerst toe. Geniet van elkaar, wij doen dat ook!

GAMCV